Bronnen en Krachtplaatsen in NL & Be
Hunebed D52 & D52a bij Diever
Je vind hunebed D52 aan de Groningerweg in Diever
(Zie OpenStreetMap.org).
Op ongeveer 20 minuten fietsen of 50 minuten wandelen, aan de andere kant van Diever, vind je hunebed 52a
ofwel het Pottiesbargien aan de Doldersummerweg
(Zie OpenStreetMap.org)
Hunebed D52 is goed te bereiken met de auto, er is vlakbij een parkeerplaats. Het Pottiesbargien (D52a) ligt in een natuurgebied waar je alleen kan wandelen of fietsen.
Ik had de auto geparkeerd in de Nulweg en vanaf de Nulweg kon je het natuurgebied in. De lokatie die Google maps aangeeft klopt helaas niet, doch een
vriendelijke fietster die me zag zoeken wees me in de goede richting.
Hunebed D52 wordt al vermeld in 1818 door S.J. van Royen, die vermeld dat er een mensenhand was gegraveerd in een van de dekstenen.
Deze steen is echter niet bij dit hunebed, nog enig ander hunebed aangetroffen. In 1918 lag hunebed D52 er troosteloos bij, de stenen
lagen verspreid zodat men het eigenlijk geen hunebed meer kon noemen. Prof.van Giffen heeft hunebed D52 begin jaren '50 van de vorige
eeuw grondig gerestaureerd, zodat we nu weer een herkenbaar hunebed kunnen aanschouwen. Het hunebed is zo'n 14½ meter lang en bijna 5 meter breed.
Het aardewerk dat men in dit hunebed heeft gevonden dateert voornamelijk uit de periode van 3200 tot 2950 voor het begin van onze jaartelling.
Aan de andere kant van Diever liggen de restanten van hunebed D52a, waarvan alle stenen in 1735 zijn verdwenen. Het hunebed was redelijk groot
en had zo'n 16 zijstenen. Het was in 1735 met toestemming van de overheid gesloopt. In 1988 heeft de archeoloog J.N. Lanting hier onderzoek gedaan,
waarbij bijna 16.000 scherven werden gevonden. De heuvel kreeg de bijnaam het Pottiesbargien (pottenbergje). Na dit onderzoek is de dekheuvel gerestaureerd.
(Bronnen:
Clerinx Blz.235,
v.Ginkel/Jager/v.d.Sanden Blz.191 en 198,
Gommer Blz.12-14,
v.d.Sanden Blz.84-85,
Westmaas Blz.112-113,
Hunebedden.nl,
Hunebeddeninfo.nl
en Wikipedia D52 /
D52a het Pottiesbargien).
Krachtplaatsen
Donderdag 17 Augustus 2022 ben ik naar Diever geweest om hunebed D52 en het voormalige hunebed D52a; bekend als het Pottiesbargien, te bezoeken.
Hunebed D52 was indrukwekkend, toen ik de wichelroede ter hand had genomen nadat ik even rondgelopen had en foto's had gemaakt, wees deze
direct al vanaf de andere kant van de weg naar het hunebed. De wichelroede reageerde bij de beidde kopse kanten. Indrukwekkend hunebed waar je zeker
eens langs kan gaan wanneer je in de buurt bent. Mooie lokatie voor een meditatie en/of een ritueel.
Aan de andere kant van Diever vindt je hunebed D52a, of althans de restanten van de dekheuvel; het Pottiesbargien.
Ik had wat moeite om het Pottiesbargien te vinden doch na aanwijzingen van een "toevallige" passante reed ik er zo op af.
Het bergje ligt rustig midden in een natuurgebied. De wichelroede wees ook hier direct in de richting van het bergje. Door de begroeiing kon ik
helaas niet rond het bergje lopen, zodat ik alleen kan zeggen dat het bergje op een krachtcentrum ligt, dat wel minder sterk was dan dat bij hunebed D52.
Bij het Pottiesbargien kan je wel in alle rust een meditatie en/of een ritueel doen.
 |
 |
 |
Wat zijn Hunebedden?
Hune is een oud Drents woord dat reus betekend, vergelijkbaar met het Duitse Hüne, dat nog altijd reus of een
boom van een kerel betekend. Ook in Genesis 6:4 lezen we over de 'Huynen'; 'reuzen', deze stenen 'bedden' waren zo men dacht
gebouwd door reuzen.
(Bronnen: Clerinx Blz.19,
v.d.Sanden Blz. 16-17
en Wikipedia).
De in Nederland gevonden hunebedden werden in een vrij korte periode gebouwd tussen 3450 en 3100 v.nul
door mensen van de Trechterbekercultuur. Men heeft in de Nederlandse hunebedden vrij weinig
menselijke resten gevonden, van de zure bodem in Drenthe is bekend dat die het bottenmateriaal grondig vernietigd.
Hetzelfde zien we bij het grootst gevonden grafveld van West Europa uit de steentijd bij Dalfsen, waar van de skeletten niets
over is en men slechts enkele lijksilhouetten gevonden heeft.
Uit de wel gevonden resten bot en crematieresten uit de hunebedden is niet goed op te maken in welke richting de overledenen begraven
werden en hoeveel mensen hun laatste reis via een hunebed maakten. Er werden wel veel potscherven gevonden in de
meer westelijk gelegen hunnenbedden en nabij gelegen regio's in Duitsland. Dit kunnen urnen zijn geweest of grafgiften.
(Bronnen: Clerinx Blz.38, 179-180 en 192-193,
v.d.Sanden Blz. 11 en 16,
Hunebeddeninfo.nl grafveld Dalfsen,
Hunebednieuwscafe.nl
& Wikipedia).
Oorspronkelijk waren de ruimten tussen de grote stenen opgevuld met kleinere stenen en lag er een dekheuvel over
de hunebedden, die alleen toegankelijk waren via een ingang aan de zijkant.
Alleen hunebed D13 in Eext heeft nog een dergelijke dekheuvel die alle hunebedden oorspronkelijk hadden.
Vroeger leidde een klein trapje naar de binnenruimte, wat dit hunebed weer uniek maakt.
Hunebedden waren dus een soort van grafheuvels waar men via de zijkant nog toegang tot had die gebruikt werd om
overleden te kunnen bijzetten, wat nog honderden jaren gebeurde na de bouw van het laatste hunebed.
Op alle informatie bordjes die ik bij de hunebedden heb zien staan valt te lezen: "Een hunebed is een grafmonument.
Behandel het met respect", doch ik merk hier weinig van.
Ik zie zowel kinderen als volwassen op de grafmonumenten klimmen, wat dus totaal respectloos is, alsof je op een kerkhof bovenop
de grafstenen gaat staan om alles goed te kunnen bekijken. Men is dan ook bezig om te kijken of er bordjes met een klimverbod
geplaatst kunnen gaan worden.
Ook op informatieve video's op de website van de Hunebedden Beheergroep (HBG) te Borger gaat men respectloos met hunebedden en grafheuvels om,
te zien is hoe men dwars door de hunebedden heen loopt, erin gaat liggen, er bovenop gaat zitten en bovenop een grafheuvel gaat staan.
De Hunebedden Beheergroep is o.a. ook verantwoordelijk voor het plaatsen van de informatieve bordjes bij de hunebedden waarop men
een respectvolle omgang van de hunebedden van bezoekers verwacht... men begrijpt blijkbaar zelf niet wat een respectvolle omgang zou kunnen zijn.
Bezoekers lijken te denken dat deze enorme stenen wel wat kunnen hebben en dat men er gerust op kan klimmen of op kan gaan zitten.
Helaas hebben de hunebedden hier wel onder te lijden zodat ze sneller eroderen en beschadigt men de zeldzame korstmossen die soms
alleen nog op deze hunebedden te vinden zijn.
(Bronnen: Clerinx Blz.192-193,
Hoven & Hovius Blz.29,
v.d.Sanden Blz. 11 en 16,
AD.nl - Klimverbod,
ArcheologieOnline.nl,
Hunebednieuwscafe.nl - Klimverbod,
Hunebednieuwscafe.nl - Wat zijn Hunebedden,
Trouw.nl - Klimverbod
& Wikipedia).
Krachtcentra
Dat de hunebedden op krachtcentra zouden liggen wordt vaak naar het rijk der pseudowetenschap verwezen en dus als onzin afgedaan.
De hunebedden werden echter wel op speciaal daarvoor uitgekozen lokaties gebouwd; in Nederland allemaal op een verhoging in het
landschap; de Hondsrug; een 70 kilometer lange
verhoging met energetische eigenschappen waarop de meeste hunebedden te vinden zijn.
Bij 39 van de 53 gemeten hunebedden was de radioactieve achtergrondstraling bovendien beduidend hoger
(Zie Martin Roek - Achtergrondstraling en
dehondsrug.nl).
We zien dus wel degelijk een sterkere energie bij veel hunebedden. Naar aanleiding van deze metingen en mijn eigen ervaringen
blijken zeker niet alle hunebedden op een krachtcentrum te staan, zoals Sietse van der Tuin zo stellig beweerd
(Zie: v.d.Tuin Blz.30-32).
De hunebedden waren in de tijd dat ze gebouwd werden zeer markante bouwwerken; heilige plaatsen waar men de voorouders begroef en eerde.
De energetische kwaliteit van bepaalde lokaties op de hondsrug oefende blijkbaar een zekere aantrekkingskracht uit om hier een heiligdom te bouwen.
Heiligdom
De hunebedden waren meestal op een verhoging in het landschap gebouwd, grotendeels bedekt met aarde. Hunebedden en grafheuvels zijn
toegangen naar de Andere Wereld waar de voorouders zich bevinden. De overledenen werden met een ceremonie hier gecremeerd en/of begraven
en later kwam men hier voor herdenkings en raadplegingsceremoniën, waarbij er ook aan de voorouders geofferd werd.
Vaak hield men bij grafheuvels en hunebedden ook vergaderingen, rechtsgedingen en nam men besluiten, waarbij mogelijk ook de voorouders in gedachten
werden gehouden en/of geraadpleegd.
De hunebedden zijn plaatsen van de voorouders en natuurgeesten/goden; poorten naar de Andere Wereld waar men ceremoniën en rituelen
deed om de voorouders en de natuurgeesten te eren en te raadplegen; het waren ook religieus-spirituele centra.
Sommige mensen menen dat de hunebedden geen graven voor de voorouders waren maar heiligdommen, spirituele centra.
Alsof dit een tegenstelling zou zijn; het zou juist vreemd zijn wanneer in heiligdommen zoals de hunebedden de voorouderspirits compleet buitengesloten zouden worden.
In het oude sjamanisme raadpleegt men juist de voorouders en de natuurgeesten/goden,
waarom zou men dit in de tijd van de hunebedden dan niet gedaan hebben? Belangrijke overledenen zoals stamoudsten, sjamanen, priesters en priesteressen,
zullen in het heiligdom rond de voorouders en natuurspirits/goden bijgezet zijn, zodat latere generaties ze eer kunnen bewijzen en kunnen raadplegen.
In de mythologie van latere volkeren zijn heuvels vaak het domein van de Andere Wereld, waar de elfen en andere natuurspirits wonen. Via grotten
en andere openingen in de aarde kon men de onderwereld betreden, de wereld van de overledenen, de Andere Wereld. De vondsten van menselijke resten
in de hunebedden en de offergaven liggen in lijn met deze mythologie van latere volken in deze regio. Aan de hunebedden zullen dus mogelijk alleen
stamoudsten, priesters en priesteressen na hun overlijden toevertrouwd zijn; inspirerende mensen met een zeker aanzien. Hunebedden zijn zo het schijnt
dan ook in de eerste plaatst heiligdommen, speciaal gebouwd voor de Andere Wereld van de overleden voorouders die hieraan toevertrouwd werden en voor
de natuurspirits zoals o.a. de Goden en Godinnen.
