Bronnen en Krachtplaatsen in NL & Be
Het verdwenen hunebed bij Steenwijk
De locatie van hunebed O1 was op landgoed De Eese in Steenwijkerland
(Zie OpenStreetMap.org).
Wanneer je met de auto komt kan je deze het best parkeren bij de Van Karnebeeklaan 7a in Eese. Dichterbij kom je niet met de auto,
de afstand is verder goed te lopen of te fietsen. Je gaat verder de Van Karnebeeklaan in, auto's zijn hier niet toegestaan.
Op een gegeven moment wil je rechtdoor, doch dat is prive terrein, je volgt hier de wegwijzers rechtsaf. Wanneer je bij een zijweg aankomt
houd je links, je blijft eigenlijk gewoon het pad volgen totdat je bij een vijfsprong komt.
Je mag bij de vijfsprong niet linksaf; prive terrein. Je vervolgt je weg rechtdoor. Vrij snel zie je een
splitsing, je neemt hier het rechter bospaadje. Nog voor er een bocht in de weg komt zie je links een open plek tussen de begroeiing,
daar bevindt zich een vage heuvel; hier bevondt zich in 1781 nog een hunebed, waarvan in 1918 geen spoor meer te vinden was...
Prof. van Giffen heeft in 1918 de lokatie van het verdwenen hunebed O1 onderzocht. Hij had moeite om naar aanleiding van het onderzoek
een beeld te vormen van de omvang van dit hunebed, doch men neemt aan dat het hunebed 6 of 7 paar zijstenen had en ongeveer 15 meter
lang was. In 1985 deed de archeoloog J.N. Lanting hier onderzoek waarbij hij sporen vondt die een steenkrans rondom het hunebed suggereerden.
Wat er heden nog van hunebed O1 resteert zijn delen van de oorspronkelijke dekheuvel. Het in en bij dit hunebed gevonden aardewerk dateert uit
de periode van 3250 tot 2850 voor het begin van onze jaartelling.
(Zie:
v.Ginkel/Jager/v.d.Sanden Blz.199,
Gommer Blz.130,
Academia.edu,
Hunebeddeninfo.nl,
Megalithic.co.uk
en Wikipedia).
Krachtplaats
Donderdag 18 Augustus 2022 ben ik naar Steenwijk geweest en heb ik de lokatie bezocht waar een paar honderd jaar geleden nog een
hunebed gestaan heeft.
Ik was hier de avond ervoor rond 17:30 uur al aangekomen, ik ben eerst naar m'n B&B gegaan, vervolgens
iets gegeten en toen nog even in de omgeving rondgefietst op zoek naar de lokatie van het hunebed. Woensdag kon ik deze niet vinden
doch Donderdag wist ik waar ik nog zou kunnen kijken en daar vondt ik dan de lokatie waar vroeger hunebed O1 gestaan heeft,
precies waar OpenStreetMap deze aangeeft.
Ik loop dan eerst altijd even rond en maak foto's, zodoende stem ik me af op de sfeer en de energie van de lokatie.
Met de wichelroede kijk ik dan verder of ik duidelijker kan bepalen waar het krachtcentrum zich bevindt (of dat er uberhaubt wel of geen
krachtcentrum is). Hier twijfelde ik van te voren al enigsinds, doch de wichelroede gaf hier wel degelijk een krachtcentrum aan.
Vanaf het pad wees de wichelroede in de richting van het heuveltje en aan de richting van het heuveltje te zien reageerde de wichelroede
op de beidde kopse kanten van het langwerpige heuveltje. Een mooie, afgelegen, rustige lokatie voor een meditatie!
 |
 |
 |
Wat zijn Hunebedden?
Hune is een oud Drents woord dat reus betekend, vergelijkbaar met het Duitse Hüne, dat nog altijd reus of een
boom van een kerel betekend. Ook in Genesis 6:4 lezen we over de 'Huynen'; 'reuzen', deze stenen 'bedden' waren zo men dacht
gebouwd door reuzen.
(Bronnen: Clerinx Blz.19,
v.d.Sanden Blz. 16-17
en Wikipedia).
De in Nederland gevonden hunebedden werden in een vrij korte periode gebouwd tussen 3450 en 3100 v.nul
door mensen van de Trechterbekercultuur. Men heeft in de Nederlandse hunebedden vrij weinig
menselijke resten gevonden, van de zure bodem in Drenthe is bekend dat die het bottenmateriaal grondig vernietigd.
Hetzelfde zien we bij het grootst gevonden grafveld van West Europa uit de steentijd bij Dalfsen, waar van de skeletten niets
over is en men slechts enkele lijksilhouetten gevonden heeft.
Uit de wel gevonden resten bot en crematieresten uit de hunebedden is niet goed op te maken in welke richting de overledenen begraven
werden en hoeveel mensen hun laatste reis via een hunebed maakten. Er werden wel veel potscherven gevonden in de
meer westelijk gelegen hunnenbedden en nabij gelegen regio's in Duitsland. Dit kunnen urnen zijn geweest of grafgiften.
(Bronnen: Clerinx Blz.38, 179-180 en 192-193,
v.d.Sanden Blz. 11 en 16,
Hunebeddeninfo.nl grafveld Dalfsen,
Hunebednieuwscafe.nl
& Wikipedia).
Oorspronkelijk waren de ruimten tussen de grote stenen opgevuld met kleinere stenen en lag er een dekheuvel over
de hunebedden, die alleen toegankelijk waren via een ingang aan de zijkant.
Alleen hunebed D13 in Eext heeft nog een dergelijke dekheuvel die alle hunebedden oorspronkelijk hadden.
Vroeger leidde een klein trapje naar de binnenruimte, wat dit hunebed weer uniek maakt.
Hunebedden waren dus een soort van grafheuvels waar men via de zijkant nog toegang tot had die gebruikt werd om
overleden te kunnen bijzetten, wat nog honderden jaren gebeurde na de bouw van het laatste hunebed.
Op alle informatie bordjes die ik bij de hunebedden heb zien staan valt te lezen: "Een hunebed is een grafmonument.
Behandel het met respect", doch ik merk hier weinig van.
Ik zie zowel kinderen als volwassen op de grafmonumenten klimmen, wat dus totaal respectloos is, alsof je op een kerkhof bovenop
de grafstenen gaat staan om alles goed te kunnen bekijken. Men is dan ook bezig om te kijken of er bordjes met een klimverbod
geplaatst kunnen gaan worden.
Ook op informatieve video's op de website van de Hunebedden Beheergroep (HBG) te Borger gaat men respectloos met hunebedden en grafheuvels om,
te zien is hoe men dwars door de hunebedden heen loopt, erin gaat liggen, er bovenop gaat zitten en bovenop een grafheuvel gaat staan.
De Hunebedden Beheergroep is o.a. ook verantwoordelijk voor het plaatsen van de informatieve bordjes bij de hunebedden waarop men
een respectvolle omgang van de hunebedden van bezoekers verwacht... men begrijpt blijkbaar zelf niet wat een respectvolle omgang zou kunnen zijn.
Bezoekers lijken te denken dat deze enorme stenen wel wat kunnen hebben en dat men er gerust op kan klimmen of op kan gaan zitten.
Helaas hebben de hunebedden hier wel onder te lijden zodat ze sneller eroderen en beschadigt men de zeldzame korstmossen die soms
alleen nog op deze hunebedden te vinden zijn.
(Bronnen: Clerinx Blz.192-193,
Hoven & Hovius Blz.29,
v.d.Sanden Blz. 11 en 16,
AD.nl - Klimverbod,
ArcheologieOnline.nl,
Hunebednieuwscafe.nl - Klimverbod,
Hunebednieuwscafe.nl - Wat zijn Hunebedden,
Trouw.nl - Klimverbod
& Wikipedia).
Krachtcentra
Dat de hunebedden op krachtcentra zouden liggen wordt vaak naar het rijk der pseudowetenschap verwezen en dus als onzin afgedaan.
De hunebedden werden echter wel op speciaal daarvoor uitgekozen lokaties gebouwd; in Nederland allemaal op een verhoging in het
landschap; de Hondsrug; een 70 kilometer lange
verhoging met energetische eigenschappen waarop de meeste hunebedden te vinden zijn.
Bij 39 van de 53 gemeten hunebedden was de radioactieve achtergrondstraling bovendien beduidend hoger
(Zie Martin Roek - Achtergrondstraling en
dehondsrug.nl).
We zien dus wel degelijk een sterkere energie bij veel hunebedden. Naar aanleiding van deze metingen en mijn eigen ervaringen
blijken zeker niet alle hunebedden op een krachtcentrum te staan, zoals Sietse van der Tuin zo stellig beweerd
(Zie: v.d.Tuin Blz.30-32).
De hunebedden waren in de tijd dat ze gebouwd werden zeer markante bouwwerken; heilige plaatsen waar men de voorouders begroef en eerde.
De energetische kwaliteit van bepaalde lokaties op de hondsrug oefende blijkbaar een zekere aantrekkingskracht uit om hier een heiligdom te bouwen.
Heiligdom
De hunebedden waren meestal op een verhoging in het landschap gebouwd, grotendeels bedekt met aarde. Hunebedden en grafheuvels zijn
toegangen naar de Andere Wereld waar de voorouders zich bevinden. De overledenen werden met een ceremonie hier gecremeerd en/of begraven
en later kwam men hier voor herdenkings en raadplegingsceremoniën, waarbij er ook aan de voorouders geofferd werd.
Vaak hield men bij grafheuvels en hunebedden ook vergaderingen, rechtsgedingen en nam men besluiten, waarbij mogelijk ook de voorouders in gedachten
werden gehouden en/of geraadpleegd.
De hunebedden zijn plaatsen van de voorouders en natuurgeesten/goden; poorten naar de Andere Wereld waar men ceremoniën en rituelen
deed om de voorouders en de natuurgeesten te eren en te raadplegen; het waren ook religieus-spirituele centra.
Sommige mensen menen dat de hunebedden geen graven voor de voorouders waren maar heiligdommen, spirituele centra.
Alsof dit een tegenstelling zou zijn; het zou juist vreemd zijn wanneer in heiligdommen zoals de hunebedden de voorouderspirits compleet buitengesloten zouden worden.
In het oude sjamanisme raadpleegt men juist de voorouders en de natuurgeesten/goden,
waarom zou men dit in de tijd van de hunebedden dan niet gedaan hebben? Belangrijke overledenen zoals stamoudsten, sjamanen, priesters en priesteressen,
zullen in het heiligdom rond de voorouders en natuurspirits/goden bijgezet zijn, zodat latere generaties ze eer kunnen bewijzen en kunnen raadplegen.
In de mythologie van latere volkeren zijn heuvels vaak het domein van de Andere Wereld, waar de elfen en andere natuurspirits wonen. Via grotten
en andere openingen in de aarde kon men de onderwereld betreden, de wereld van de overledenen, de Andere Wereld. De vondsten van menselijke resten
in de hunebedden en de offergaven liggen in lijn met deze mythologie van latere volken in deze regio. Aan de hunebedden zullen dus mogelijk alleen
stamoudsten, priesters en priesteressen na hun overlijden toevertrouwd zijn; inspirerende mensen met een zeker aanzien. Hunebedden zijn zo het schijnt
dan ook in de eerste plaatst heiligdommen, speciaal gebouwd voor de Andere Wereld van de overleden voorouders die hieraan toevertrouwd werden en voor
de natuurspirits zoals o.a. de Goden en Godinnen.
