Bronnen en Krachtplaatsen in NL & Be
Het Eppiesbergje en hunebed D34 en D35 bij Valthe, Drenthe
Je vind Hunebed D34 aan de Hunebedweg in Valthe
(Zie OpenStreetMap.org).
Vlakbij Hunebed D34, in het verlengde van de Hunebedweg aan de Bergjesweg in Valthe vind je grafheuvel het Eppiesbergje
(Zie OpenStreetMap.org).
Tevens in de buurt ligt Hunebed D35 bij de Westerweg in Valthe
(Zie OpenStreetMap.org).
Woensdag 11 Mei 2022 ben ik samen met een goede vriendin; Murel, naar Valthe geweest.
We zijn eerst naar het Eppiesbergje gereden; een grafheuvel daterende tussen 2850 en 2450 voor het begin van onze jaartelling;
de grootste grafheuvel van Drenthe.
Hier konden we de auto parkeren om daarna naar hunebed D34 te lopen, zo'n 550 meter verderop; nog geen 10 minuten lopen.
De heuvel is tegen het einde van de steentijd opgeworpen door mensen van de enkelgrafcultuur;
zoals de naam al zegt werd in de grafheuvel gewoonlijk één persoon begraven.
Gedurende de midden-bronstijd (Ongeveer 1800-1100 v.nul)
heeft men een tweede graf in de heuvel aangelegd. De heuvel is toen verhoogd en voorzien van keien. Later heeft men nog een derde graf
aan de grafheuvel toegevoegd en heeft men ook een greppel rond de grafheuvel aangelegd. Rond 1200 voor nul ging men meer en meer over tot
het cremeren van overledenen, in die periode heeft men enkele urnen aan het Eppiesbergje toevertrouwd. In de aansluitende periode heeft men een
urnenveld in het gebied bij het Eppiesbergje aangelegd. Prof. van Griffen heeft in 1937 de grafheuvel uitgebreid archeologisch onderzocht,
waarbij o.a. een strijdbijl gevonden is.
(Bronnen:
Clerinx Blz.226,
v.Ginkel 1999, Blz.35-37,
Gommer Blz.106-107,
Drenthe.nl,
GeheugenvanDrenthe.nl,
Hunebednieuwscafe.nl
en Wikipedia Eppiesbergje).
Hunebed D34 en D35
Hunebed D34 ligt nog geen 10 minuten lopen op zo'n 550 meter van het Eppiesbergje.
Hunebed D34 wordt voor het eerst in 1818 genoemd en zou in 1869 deels vernield zijn.
Bij een archeologisch onderzoek in 1952 bleek dat de kelderinhoud inclussief de vloer geheel
verdwenen waren. Het hunebed ligt er vervallen bij, geen steen ligt meer op de oorspronkelijke plaats.
Hunebed D34 ligt 48º afwijkend van de oost-west lijn terwijl hunebed D35 bijna precies
oost-west gericht ligt (afwijking van slechts 1º).
Hunebed D35 ligt aan een pingoruïne,
een gat in de grond ontstaan in de IJstijd toen een brok in de grond gedrukt ijs smolt en hier een meertje vormde.
De laagte is nog goed te zien bij het hunebed en op de foto hieronder. 5000 jaar terug stond hunebed D35
dus bij een meertje, zoals wel meer hunebedden bij een meertje stonden of nog steeds staan, zoals hunebed D34.
Van hunebed D35 is nog de helft over. Het hunebed heeft nooit een zijportaal gehad en is ook nooit
archeologisch onderzocht.
(Bronnen:
Clerinx Blz.226-227,
v.Ginkel 1995, Blz.26-28,
v.Ginkel/Jager/v.d.Sanden Blz.181-182,
Gommer Blz.104-108,
v.d.Sanden Blz.65-67,
Westmaas Blz.84-85,
Hunebedden.nl D34 /
D35,
Hunebeddeninfo.nl D34 /
D35
en Wikipedia Hunebed D34 /
D35).
Krachtplaatsen
Woensdag 11 Mei 2022 ben ik met Murel, een goede vriendin, naar Valthe geweest.
We zijn eerst naar het Eppiesbergje geweest. We hebben hier eerst wat rondgelopen en foto's gemaakt, waarna we de wichelroede's
tevoorschijn haalden. De wichelroede reageerde bij het Eppiesbergje op bepaalde punten wat sterker,
met name op een punt het verst van de Bergjesweg aan de kant van de Valtherweg. Mogelijk dat er een energiebaan
langs het Eppiesbergje loopt richting hunebed D34 en D35. Bij het Eppiesbergje huizen nog altijd natuurgeesten;
aardmannetjes (Verkerk & Loots Blz.45).
De sfeer rond het Eppiesbergje was prettig. Vervolgens zijn we naar hunebed D34 gelopen. De wichelroede gaf hier niet echt een sterke reactie
en reageerde alleen op de kopse kanten. Hetzelfde hadden we bij hunebed D35, ook hier reageerde de wichelroede
alleen bij de kopse kanten. De sfeer was bij beidde hunebedden erg fijn, ze lagen dan ook in een mooi stukje natuur.
Bij beidde hunebedden heb je privacy om er een meditatie of een ritueel te doen.
 |
 |
 |
Wat zijn Hunebedden?
Hune is een oud Drents woord dat reus betekend, vergelijkbaar met het Duitse Hüne, dat nog altijd reus of een
boom van een kerel betekend. Ook in Genesis 6:4 lezen we over de 'Huynen'; 'reuzen', deze stenen 'bedden' waren zo men dacht
gebouwd door reuzen.
(Bronnen: Clerinx Blz.19,
v.d.Sanden Blz. 16-17
en Wikipedia).
De in Nederland gevonden hunebedden werden in een vrij korte periode gebouwd tussen 3450 en 3100 v.nul
door mensen van de Trechterbekercultuur. Men heeft in de Nederlandse hunebedden vrij weinig
menselijke resten gevonden, van de zure bodem in Drenthe is bekend dat die het bottenmateriaal grondig vernietigd.
Hetzelfde zien we bij het grootst gevonden grafveld van West Europa uit de steentijd bij Dalfsen, waar van de skeletten niets
over is en men slechts enkele lijksilhouetten gevonden heeft.
Uit de wel gevonden resten bot en crematieresten uit de hunebedden is niet goed op te maken in welke richting de overledenen begraven
werden en hoeveel mensen hun laatste reis via een hunebed maakten. Er werden wel veel potscherven gevonden in de
meer westelijk gelegen hunnenbedden en nabij gelegen regio's in Duitsland. Dit kunnen urnen zijn geweest of grafgiften.
(Bronnen: Clerinx Blz.38, 179-180 en 192-193,
v.d.Sanden Blz. 11 en 16,
Hunebeddeninfo.nl grafveld Dalfsen,
Hunebednieuwscafe.nl
& Wikipedia).
Oorspronkelijk waren de ruimten tussen de grote stenen opgevuld met kleinere stenen en lag er een dekheuvel over
de hunebedden, die alleen toegankelijk waren via een ingang aan de zijkant.
Alleen hunebed D13 in Eext heeft nog een dergelijke dekheuvel die alle hunebedden oorspronkelijk hadden.
Vroeger leidde een klein trapje naar de binnenruimte, wat dit hunebed weer uniek maakt.
Hunebedden waren dus een soort van grafheuvels waar men via de zijkant nog toegang tot had die gebruikt werd om
overleden te kunnen bijzetten, wat nog honderden jaren gebeurde na de bouw van het laatste hunebed.
Op alle informatie bordjes die ik bij de hunebedden heb zien staan valt te lezen: "Een hunebed is een grafmonument.
Behandel het met respect", doch ik merk hier weinig van.
Ik zie zowel kinderen als volwassen op de grafmonumenten klimmen, wat dus totaal respectloos is, alsof je op een kerkhof bovenop
de grafstenen gaat staan om alles goed te kunnen bekijken. Men is dan ook bezig om te kijken of er bordjes met een klimverbod
geplaatst kunnen gaan worden.
Ook op informatieve video's op de website van de Hunebedden Beheergroep (HBG) te Borger gaat men respectloos met hunebedden en grafheuvels om,
te zien is hoe men dwars door de hunebedden heen loopt, erin gaat liggen, er bovenop gaat zitten en bovenop een grafheuvel gaat staan.
De Hunebedden Beheergroep is o.a. ook verantwoordelijk voor het plaatsen van de informatieve bordjes bij de hunebedden waarop men
een respectvolle omgang van de hunebedden van bezoekers verwacht... men begrijpt blijkbaar zelf niet wat een respectvolle omgang zou kunnen zijn.
Bezoekers lijken te denken dat deze enorme stenen wel wat kunnen hebben en dat men er gerust op kan klimmen of op kan gaan zitten.
Helaas hebben de hunebedden hier wel onder te lijden zodat ze sneller eroderen en beschadigt men de zeldzame korstmossen die soms
alleen nog op deze hunebedden te vinden zijn.
(Bronnen: Clerinx Blz.192-193,
Hoven & Hovius Blz.29,
v.d.Sanden Blz. 11 en 16,
AD.nl - Klimverbod,
ArcheologieOnline.nl,
Hunebednieuwscafe.nl - Klimverbod,
Hunebednieuwscafe.nl - Wat zijn Hunebedden,
Trouw.nl - Klimverbod
& Wikipedia).
Krachtcentra
Dat de hunebedden op krachtcentra zouden liggen wordt vaak naar het rijk der pseudowetenschap verwezen en dus als onzin afgedaan.
De hunebedden werden echter wel op speciaal daarvoor uitgekozen lokaties gebouwd; in Nederland allemaal op een verhoging in het
landschap; de Hondsrug; een 70 kilometer lange
verhoging met energetische eigenschappen waarop de meeste hunebedden te vinden zijn.
Bij 39 van de 53 gemeten hunebedden was de radioactieve achtergrondstraling bovendien beduidend hoger
(Zie Martin Roek - Achtergrondstraling en
dehondsrug.nl).
We zien dus wel degelijk een sterkere energie bij veel hunebedden. Naar aanleiding van deze metingen en mijn eigen ervaringen
blijken zeker niet alle hunebedden op een krachtcentrum te staan, zoals Sietse van der Tuin zo stellig beweerd
(Zie: v.d.Tuin Blz.30-32).
De hunebedden waren in de tijd dat ze gebouwd werden zeer markante bouwwerken; heilige plaatsen waar men de voorouders begroef en eerde.
De energetische kwaliteit van bepaalde lokaties op de hondsrug oefende blijkbaar een zekere aantrekkingskracht uit om hier een heiligdom te bouwen.
Heiligdom
De hunebedden waren meestal op een verhoging in het landschap gebouwd, grotendeels bedekt met aarde. Hunebedden en grafheuvels zijn
toegangen naar de Andere Wereld waar de voorouders zich bevinden. De overledenen werden met een ceremonie hier gecremeerd en/of begraven
en later kwam men hier voor herdenkings en raadplegingsceremoniën, waarbij er ook aan de voorouders geofferd werd.
Vaak hield men bij grafheuvels en hunebedden ook vergaderingen, rechtsgedingen en nam men besluiten, waarbij mogelijk ook de voorouders in gedachten
werden gehouden en/of geraadpleegd.
De hunebedden zijn plaatsen van de voorouders en natuurgeesten/goden; poorten naar de Andere Wereld waar men ceremoniën en rituelen
deed om de voorouders en de natuurgeesten te eren en te raadplegen; het waren ook religieus-spirituele centra.
Sommige mensen menen dat de hunebedden geen graven voor de voorouders waren maar heiligdommen, spirituele centra.
Alsof dit een tegenstelling zou zijn; het zou juist vreemd zijn wanneer in heiligdommen zoals de hunebedden de voorouderspirits compleet buitengesloten zouden worden.
In het oude sjamanisme raadpleegt men juist de voorouders en de natuurgeesten/goden,
waarom zou men dit in de tijd van de hunebedden dan niet gedaan hebben? Belangrijke overledenen zoals stamoudsten, sjamanen, priesters en priesteressen,
zullen in het heiligdom rond de voorouders en natuurspirits/goden bijgezet zijn, zodat latere generaties ze eer kunnen bewijzen en kunnen raadplegen.
In de mythologie van latere volkeren zijn heuvels vaak het domein van de Andere Wereld, waar de elfen en andere natuurspirits wonen. Via grotten
en andere openingen in de aarde kon men de onderwereld betreden, de wereld van de overledenen, de Andere Wereld. De vondsten van menselijke resten
in de hunebedden en de offergaven liggen in lijn met deze mythologie van latere volken in deze regio. Aan de hunebedden zullen dus mogelijk alleen
stamoudsten, priesters en priesteressen na hun overlijden toevertrouwd zijn; inspirerende mensen met een zeker aanzien. Hunebedden zijn zo het schijnt
dan ook in de eerste plaatst heiligdommen, speciaal gebouwd voor de Andere Wereld van de overleden voorouders die hieraan toevertrouwd werden en voor
de natuurspirits zoals o.a. de Goden en Godinnen.
